Nie zdavajcie, trymajciesia, nervy,
tydzień, dva...– i śpiakota spadzie.
Červień zaviaź sadovuju červić,
kamarynuju schodku viadzie.
Nieprykmietna pryjšła hadavina...
Ja sustrečy pa palcach źłiču,
a ščaśłivaja dumać pavinna,
što ad sytaje łaski kryču.
Na kamiennyja schody stałicy
bez pialostki svaje ścierušyŭ...
Jak ža zmoh jon iznoŭ zapaźnicca
na ŭračystuju śpieŭku dušy?!
Jon pad ranicu pryjdzie, niavierny,
božy śviet mnie pačnie abiacać...
Jak nie soramna Vam, miesiac červień
pry nadziei takoj paziachać?!
|
|
